Hoe ik beter leerde samenwerken met mijn schaduwkant
Bijgewerkt op: 20 mrt.
11. Hoe gaat het nu echt met mij?
Het was volgens mij begin jaren 2000 toen ik de eerste keer bewust stil stond bij wat er werkelijk was. Voorheen leefde ik op de automatische piloot van de ene afleiding naar de andere. Lastige gevoelens wegduwen en ze rijkelijk overvloeien met toen nog alcohol of nicotine. En als dat niet werkte projecteerde ( en nog soms) ik mijn slecht voelen op iemand anders zodat ik er "vanaf" was.
Gek he... hoe je zolang iets doet dat eigenlijk niet werkt of in mijn geval het onbehagen, mijn slecht voelen nog groter maakte op lange termijn. Tot dat ene punt. Het punt van " creatieve hulpeloosheid" waarbij je bijna alle vermijdende strategieën hebt gehad en het existentieel gevoel van leegte , innerlijk pijn je aankijkt en je voelt dat wegkijken niet langer kan.
"Hoe is het nu werkelijk met me in dit moment?"
Dit momentum van diep weten dat er geen omweg meer is. Niet anders kunnen dan het aan te gaan door het te voelen zoals het werkelijk is. Er terug contact mee gaan maken vanuit zelfliefde en niet langer vanuit vermijdende zelfkritiek. Het toe te laten hoe het werkelijk voelt gaat makkelijker in het bijzijn van een andere milde mens , man. Na zoveel momenten van innerlijk "sterven" maar ook telkens terug "geboren" worden. Voelt het telkens weer alsof er een deel van mezelf terug zijn plek in neemt , terug thuiskomt waar het hoort.
De aard van wie ik ben is nog steeds eerder naar buiten gericht , creëren en blik op de toekomst. Toch leerde ik ondertussen meer en meer dagelijks contact te maken met mezelf en te vertragen vanuit eigenliefde. Als een vader en een moeder zorg te dragen voor deze schaduwkant. Het gekwetste innerlijk kind in mijzelf. Met vallen en opstaan bewust kiezen om ruimte te maken voor mezelf en wat er gevoeld wil worden vraagt oefening, tijd en een milde houding.
Dagelijks bewust worden van mijn lichaam en de spanningen die ik meedraag ervaar ik als een essentiële sleutel om inzicht en voeling te krijgen met de triggers in mijn leven.
Het woord schaduwkant zou kunnen insinueren dat het de slechte delen van ons mens zijn. Wel het tegenovergestelde is waar. Het zijn die delen die we vaak in onze kindertijd hebben achter gelaten, omdat het niet veilig was hebben we het contact verbroken met dit stukje voelen en zijn we in ons hoofd gaan wonen. Schaamte , boosheid , angst om achter gelaten te worden door volwassene waar we als kind afhankelijk van waren.
Dus de volgende keer als jij net zoals ik wel eens getriggerd wordt en je lichaam spant zich op of je begint te oordelen over jezelf of je lijkt even de grond onder je voeten niet meer te voelen.
" Wat heeft dit deel hier en nu nodig van mij als volwassen man?"
Durf dan even ruimte te maken voor wat er werkelijk is.
Fijn zal het niet voelen ,maar wellicht dient zich ook bij jou een deeltje aan dat terug wil thuiskomen in jezelf.
Steeds heler, steeds meer in contact met wie je werkelijk bent.
Het licht en de schaduw.
De man die volwassen is.
Je hebt het lang genoeg alleen gedaan....
Laat ons het samen doen!
Boek nu hieronder een gratis kennismakingswandeling met een puur natuur mannencoach.